வல்லினமே... மெல்லினமே

I have always been puzzled about our eerie silence towards the horrors of partition. While we celebrate Independence and Republic days with much aplomb, we fail to recognize and remember the countless million who perished just trying to live. Millions of Hindus, Muslims and Sikhs were uprooted from their homes because of their religion and the political arrangement to create a new country called Pakistan. Suddenly, people on both sides the new border found themselves aliens in their own home and became easy prey for the religious zealots. The little I know about the horrors of partition, I understand it is comparable or worse than the Jewish holocaust that occurred during the second world war. That being the case, why is it that we don't talk about it?

Is it because 1) it is comfortable ? 2) our own culpability? 3) politically inconvenient? 4)? Whatever may be the reason, We owe it to ourselves to remember them and build fitting memorials in many part of India, particularly in New Delhi.. Lest we forget..

Now coming to the title of this post.. I am avid follower of (வாஸந்தி)Vaasanthi's writings. I latched on to her after reading few of work in Kumudam TheeraNadhi (குமுதம் திராநதி). Now, I see her writing a story in Ananda Vikatan (ஆனந்த விகடன்) called Valliname Melliname (வல்லினமே... மெல்லினமே) and in that she talks about the horrors of partition in a soft but forceful way. woven in to the story, she starkly describes the how we humans heaped the worst on our fellow humans in the name of religion. Eventhough it is just a story, what I read it (Friday, June 20, 2008), it brought me close to tears..

Here is a snippet from her story (9th installment which hit the stores today)
வாஸந்தியின் வல்லினமே... மெல்லினமே தொடரிலிருந்து....

''இப்போது யாருக்கும் பழசைப் பற்றிப் பேச விருப்பம் இல்லை'' என்று அகதி குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மதன்மோகன், பூரிக்கு அப்பளம் இட்டபடியே ஒரு நாள் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது.

''ஏன்?'' என்றான் பிரபு.

''ரொம்ப கஷ்ட காலம் அது. முஸ்லிம்கள்தான் அட்டுழியம் செய்தாங்கன்னு சொல்ல முடியாது. இந்துக்களும் செய்தாங்க. மோசமான காலகட்டத்திலே மனுஷத்தனம் ரொம்பக் குறைவா இருக்கும். எல்லா மிருக குணங்களும் தலைதூக்கும். பெத்த குழந்தைகளைப் பட்டினி போட்டுட்டுப் பெத்தவன் வயிற்றை நிரப்பிப்பான். பெத்தவளை விப் பான். கூடப் பிறந்தவனை ஏமாத்து வான். வேற்று மதப் பெண்னை பலாத்காரம் செய்யறதை வீரமா நினைப்பான். யாரும் யோக்கியம் இல்லை. எப்படியாவது உயிர் வாழணும் என்கிற வெறியிலே யாருக்கும் மத்தவங்களைப் பத்திக் கவலை இருந்திருக்காது. அதனால தான் இப்ப யாரும் அதைப் பத்திப் பேசறதில்லேன்னு நினைக் கிறேன்.''